قاصدك
قاصدك ! هان ، چه خبر آوردي ؟
از كجا وز كه خبر آوردي ؟
خوش خبر باشي ، اما ،اما
گرد بام و در من
بي ثمر مي گردي
انتظار خبري نيست مرا
نه ز ياري نه ز ديار و دياري باري
برو آنجا كه بود چشمي و گوشي با كس
برو آنجا كه تو را منتظرند
قاصدك
در دل من همه كورند و كرند
دست بردار ازين در وطن خويش غريب
قاصد تجربه هاي همه تلخ
با دلم مي گويد
كه دروغي تو ، دروغ
كه فريبي تو. ، فريب
قاصدك
هان،
ولي ... آخر ... اي واي
راستي آيا رفتي با باد ؟
با توام ، آي! كجا رفتي ؟ آي
راستي آيا جايي خبري هست هنوز ؟
مانده خاكستر گرمي ، جايي ؟
در اجاقي طمع شعله نمي بندم خردك شرري هست هنوز ؟
قاصدك
ابرهاي همه عالم شب و روز
در دلم مي گريند
باد مهرگانی...!
یکی پرسید از سقراط کز مردن چه می دانی؟
بگفت ای بیخبر مرگ از چه خوانی زندگانی را؟
اگر زین خاکـــدان پست روزی برپری، بینی
که گردون ها و گیتی هاست ملک آن جهانی را
چراغ روشن جان را مکن در حصن تن پنهان
مپیچ اندر میان خرقه این یاقـــوت کانی را
مخسب آسوده ای برنا که اندر نوبت پیـری
به حسرت یاد خواهی کرد ایام جوانـی را
حقیقت را نخواهی دید جز با دیده معـــنی
نخواهی یافت اندر دفتر دیو این معانی را
اگر صد قرن شاگردی کنی در مکتب گیتی
نیاموزی از این بی مهر درس مهربانی را
تو گه سرگشته جهلی و گه گمگشته غفلت
سرو سامان که خواهد داد این بی خانمانی را
ز تیغ حرص، جان هر لحظه ای صد بار می میرد
تو علت گشته ای این مرگ های ناگهانی را
نبـــــاید تاخت بر بیچــــارگان روز توانـــــایی
به خـــــاطر داشت باید روزگار ناتـوانی را
اعتصامی
قلب مجروح
دی کودکی به دامن مادر گریست زار کز کودکان کوی به من کس نظر نداشت
اطفال رابه صحبت من ازچه میل نیست؟ کودک مگــــر نبود کسی کو پدر نداشت
جز من میان این گل و باران کسی نبود کو مــــوزه ای به پا و کلاهی به سر نداشت
آخر تفاوت من و طفلان شهر چیست؟ آیین کودکی ره و رسم دگـــــــر نداشت؟
هرگز میان مطبخ ما هیزمی نسوخت وین شمــــــع روشنایی از این بیشتر نداشت
همسایگان ما بره و مرغ می خــورند کس جز من و تو قـــــوت ز خون جگر نداشت
بر وصله های پیرهنم خنـــده می کنند دینار و درهمی پدر من مـــــــگر نداشت؟
خندید و گفت آنکه به فقر تو طعنه زد از دانه های گوهر اشکت خبـــــــــــر نداشت
از زندگانی پدر خود مپــــــرس از آنک چیزی به غیر تیشه و داس و تبــــــر نداشت
بس رنج برد و کس نشمردش به هیچکس گمنام زیست چون که ده و سیم و زر نداشت
نساج روزگار در این پهن بارگــــــــــــاه از بهر ما قمـــــــــاشی از این خوب تر نداشت
| اول دفتر به نام ایزد دانا | صانع پروردگار حی توانا | |
| اکبر و اعظم خدای عالم و آدم | صورت خوب آفرید و سیرت زیبا | |
| از در بخشندگی و بنده نوازی | مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا | |
| قسمت خود می‌خورند منعم و درویش | روزی خود می‌برند پشه و عنقا | |
| حاجت موری به علم غیب بداند | در بن چاهی به زیر صخره صما | |
| جانور از نطفه می‌کند شکر از نی | برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا | |
| شربت نوش آفرید از مگس نحل | نخل تناور کند ز دانه خرما | |
| از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق | از همه عالم نهان و بر همه پیدا | |
| پرتو نور سرادقات جلالش | از عظمت ماورای فکرت دانا | |
| خود نه زبان در دهان عارف مدهوش | حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا | |
| هر که نداند سپاس نعمت امروز | حیف خورد بر نصیب رحمت فردا | |
| بارخدایا مهیمنی و مدبر | وز همه عیبی مقدسی و مبرا | |
| ما نتوانیم حق حمد تو گفتن | با همه کروبیان عالم بالا | |
| سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت | ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا |
سعدی
تبادل
لینک هوشمند