نوشته شده در تاريخ چهار شنبه 30 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

فرا رسیدن بهار مبارک.

نوشته شده در تاريخ چهار شنبه 30 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

مروز روز شادي و امسال سال گل
نيكوست حال ما كه نكو باد حال گل

گل را مدد رسيد زگلزار روي دوست
تا چشم ما نبيند ديگر زوال گل

مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ
از كرّ و فرّ و رونق لطف و كمال گل

سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو
اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل

جامه دران رسيد گل از بهر داد ما
زان مي دريم جامه به بوي وصال گل

گل آنجهاني است نگنجه درين جهان
در عالم خيال چه گنجد خيال گل

گل كيست؟ قاصديست ز بستان عقل و جان
گل چيست؟ رقعه ايست ز جاه و جمال گل

گيريم دامن گل و همراه گل شويم
رقصان همي رويم به اصل و نهان گل

اصل و نهال گل، عرق لطف مصطفاست
زان صدر، بدر گردد آنجا هلال گل

زنده كنند و باز پر و بال نو دهند
هر چند بر كنيد شما پر و بال گل

مانند چار مرغ خليل از پي وفا
در دعوت بهار ببين امتثال گل

خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار
مي خند زير لب تو به زير ظلال گل

نوشته شده در تاريخ چهار شنبه 30 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

هست ایام عید و فصل بهار
جشن جمشید و گردش گلزار
منوچهری دامغانی
□□□
امروز روز شادی و امسال، سال گل
نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
أولوی
□□□
عید است و نو بهار و جهان را جوانیی
هر مرغ را به وصل گلی شادمانیی
امیرشاهی سبزواری
□□□
آمد بهار و یافت جهان اعتدال او
مرغ دل از نشاط برآورد سال نو
طالب آملی
□□□
طوفان گل و جوش بهار است ببینید
اکنون که جهان برسرکار است ببینید
این آینه هایی که نظر خیره نمایند
در دست کدام آینه دار است ببینید
صائب تبریزی
□□□
چوگشت از روی تو دلشاد نوروز
در گنج طرب بگشاد نوروز
کمال الدین اسماعیل
□□□
چوگشت از روی تو دلشاد نوروز
در گنج طرب بگشاد نوروز
کمال الدین اسماعیل
□□□
به جمشید برگوهر افشاندند
مرآن روز را روز تو خواندند
سرسال نو هرمز و فرو دین
برآسوده از رنج دل، دل زکین
فردوسی توسی
نوروز بزرگم، بزن ای مطرب، امروز
زیرا که بود نوبت نوروز به نوروز
□□□
منوچهری دامغانی
□□□
نوروز که هرچمن، دل افروز بود
نقش گل و خار عبرت آموز بود
گر جامه به جان ز معرفت نو گردد
هرروز به دل »نشاط نوروز« بود
شکیب اصفهانی
□□□
تا هست چنین که طبع اطفال
در هرشب عید شادمان است
اهلی شیرازی
□□□
رسید موسم نوروز و روزگار شکفت
فرخنده گلِ شادی، بهار شکفت
فیاض لاهیجی

نوشته شده در تاريخ سه شنبه 29 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

سلام.

نوروز همگی مبارک باشه.

 

سال خوبی رو برای همه ارزو میکنم.

 



ادامه مطلب...
نوشته شده در تاريخ یک شنبه 27 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

 

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد
ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد
این تطاول که کشید از غم هجران بلبل
تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد
گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر
مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد
ای دل ار عشرت امروز به فردا فکنی
مایه نقد بقا را که ضمان خواهد شد
ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید
از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد
گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد
حافظ از بهر تو آمد سوی اقلیم وجود
قدمی نه به وداعش که روان خواهد شد

 

ز کوی یار می​آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
چو گل گر خرده​ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط​ها داد سودای زراندوزی
ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی
طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی
سخن در پرده می​گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی
ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی
می​ای دارم چو جان صافی و صوفی می​کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی
جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی
به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنیتر می​رسد روزی
می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی
نه حافظ می​کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی
جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده

حافظ

نوشته شده در تاريخ یک شنبه 27 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
                                 فریبنده زاد و فریبا بمیرد


شب مرگ ،تنها، نشیند به موجی
                                 رود گوشه ای دور و تنها بمیرد


در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
                                که خود در میان غزل ها بمیرد


گروهی برآنند کاین مرغ شیدا
                               کجا عاشقی کرد، آنجا بمیرد


شب مرگ، از بیم ، آنجا شتابد
                               که از مرگ غافل شود تا بمیرد


من این نکته گیرم ، که باور نکردم
                               ندیدم که قویی به صحرا بمیرد


چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
                               شبی هم در آغوش دریا بمیرد


تو دریای من بودی! آغوش وا کن
                                که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دکتر مهدی حمیدی


نوشته شده در تاريخ پنج شنبه 17 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی شود


                                                             داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود

 دیده عقل مست تو چرخه  چرخ  پست تو

                                                 گوش  طرب  به دست تو بی تو بسر نمی شود

بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی شود


                                                             داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود

 دیده عقل مست تو چرخه  چرخ  پست تو

                                                 گوش  طرب  به دست تو بی تو بسر نمی شود

 جان ز تو جوش می کند  دل ز تو نوش می کند

                                                      عقل خروش می کند بی تو بسر نمی شود

 خمر من و خمار من  باغ  من و بهار من

                                                      خواب من  و خمار من بی تو بسر نمی شود

 جاه و جلال  من تویی  ملکت  و مال من تویی

                                                        آب  زلال  من تویی  بی تو بسر نمی شود

 گاه سوی وفا روی  گاه سوی جفا روی

                                                            آن منی کجا روی بی تو بسر نمی شود

 دل  بنهند  بر کنی توبه  کنند  بشکنی

                                               این همه  خود  تو میکنی  بی تو بسر نمی شود

 بی تو اگر بسر شدی  زیر جهان زبر  شدی

                                                       باغ ارم  سقر شدی  بی تو بسر نمی شود

 گر تو سری قدم شوم  ور تو کفی  علم شوم

                                                      ور بروی عدم  شوم  بی تو بسر نمی شود

 خواب مرا ببسته ای  نقش مرا بشسته ای

                                                    وز همه ام گسسته ای بی تو بسر نمی شود

 گر تو نباشی  یار من  گشت  خراب کار من

                                                    مونس و غمگسار من  بی تو بسر نمی شود

 بی تو نه زندگی  خوشم  بی تو نه مردگی  خوشم

                                                 سر ز غم تو چون کشم  بی تو بسر نمی شود

 هر چه بگویم ای صنم  نیست جدا ز نیک وبد

                                                   هم تو بگو  ز لطف خود  بی تو بسر نمی شو جان ز تو جوش می کند  دل ز تو نوش می کند

                                                      عقل خروش می کند بی تو بسر نمی شود

 خمر من و خمار من  باغ  من و بهار من

                                                      خواب من  و خمار من بی تو بسر نمی شود

 جاه و جلال  من تویی  ملکت  و مال من تویی

                                                        آب  زلال  من تویی  بی تو بسر نمی شود

 گاه سوی وفا روی  گاه سوی جفا روی

                                                            آن منی کجا روی بی تو بسر نمی شود

 دل  بنهند  بر کنی توبه  کنند  بشکنی

                                               این همه  خود  تو میکنی  بی تو بسر نمی شود

 بی تو اگر بسر شدی  زیر جهان زبر  شدی

                                                       باغ ارم  سقر شدی  بی تو بسر نمی شود

 گر تو سری قدم شوم  ور تو کفی  علم شوم

                                                      ور بروی عدم  شوم  بی تو بسر نمی شود

 خواب مرا ببسته ای  نقش مرا بشسته ای

                                                    وز همه ام گسسته ای بی تو بسر نمی شود

 گر تو نباشی  یار من  گشت  خراب کار من

                                                    مونس و غمگسار من  بی تو بسر نمی شود

 بی تو نه زندگی  خوشم  بی تو نه مردگی  خوشم

                                                 سر ز غم تو چون کشم  بی تو بسر نمی شود

 مولانا

                                               

نوشته شده در تاريخ پنج شنبه 17 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

نوشته شده در تاريخ پنج شنبه 17 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

مرغ باغ ملکوتم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟
 

از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

جان که از عالم علویست یقین میدانم

رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم


مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او میشنود آوازم

یاکدامیست سخن میکند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی

یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد

از سر عربده مستانه بهم درشکنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار که من شعر بخود می گویم

تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی

 

والله این قالب مردار بهم درشکنم

مولانا

نوشته شده در تاريخ پنج شنبه 17 اسفند 1391برچسب:, توسط یاسمین |

صفحه قبل 1 2 صفحه بعد

.: Weblog Themes By LoxBlog :.

تمام حقوق اين وبلاگ و مطالب آن متعلق به صاحب آن مي باشد.